Anayasa mahkemesi kararları ışığında Türkiye’de yerel yönetimler - Merkezi idare arasında görev ve yetki paylaşımının sınırları

Abstract

Yerel yönetimlerin merkezi yönetim ile olan ilişkilerinde, yerel yönetimlerin faaliyet alanlarının belirlenmesi ve merkezden ayrılması yerel yönetimlerin özerkliğinin en önemli unsurlarından biridir. Yerel Yönetimlerin fonksiyonel özerkliği olarak adlandırılan bu özerklik; merkezi yönetim - yerel yönetim ilişkisinde dengenin iki yönetimden birinin aleyhine bozulmasını önlemeye yönelik getirilmiş bir ilkedir. Fonksiyonel özerklik bir yerel yönetim biriminin o alanda yaşayan yerel topluluğu ilgilendiren tüm kamu hizmetlerinden sorumlu tek yönetsel kuruluşun yerel yönetimler olması fikrinden hareket etmektedir. Türkiye’de ise 1982 Anayasasının 127. Maddesine göre mahalli müşterek ihtiyaçları karşılayan kamusal hizmetlerin yerel yönetimler tarafından yerine getirileceği anayasal bir ilke olarak belirlenmiştir. Böylece merkezi idare ile yerel yönetimler arası görev ve yetki paylaşımının sınırı “mahalli müşterek hizmet” kavramı ile çerçevelenmiştir.

Determination of the fields of activity and decentralization is one of the most significant aspects of the autonomy of local governments in their relations with central administrations. This feature known as functional autonomy of local governments; is the principle established in order to keep the balance in the relationship of local governments and central administrations in terms of not being in favor of one of them. Functional autonomy acts on the idea of a local government being the only executive institution responsible for all of the public services for the local community living in that area. Article 127 of Turkey’s 1982 Constitution sets forth as a constitutional principle that local governments are to meet the local common needs. Thus, the limitation of responsibility and authority sharing between the central authority and local governments is framed with the concept of “local common service”.